στις αποφάσεις τις ζωής.

σε αυτά που δε μπορείς. 

άλλο ένα αντίο για φέτος

Είναι που δεν θέλει. Δεν θέλει να νυστάξει. Γιατί θα ονειρευτεί. Και μετά θα θέλει, θα ζητάει.
Είναι που δεν θέλει. Δεν θέλει να ξυπνήσει. Γιατί μετά θα δει. Και μετά θα θυμηθεί.

Είναι που δε μπορεί άλλο να μη θέλει,
και πρέπει να αφεθεί.
Είναι που δε μπορεί άλλο να μη κλαίει.
να μη γελάει.
να μη πονάει.
Είναι που πρέπει να είναι εκεί. Να είναι, απλά.
Το είναι της το ξέρει. Απλά.
Είναι το πρέπει και το είναι.
πρέπει,είναι -μαζί!

τις χίλιες γεύσεις των φιλιών σου

ξέχασα

πόσες στιγμές,

τη μυρωδιά της αγκαλιάς σου

έχασα

κι έμεινε τάχα

ένας ο ίσκιος στον τοίχο κάθε βράδυ

το σώμα να θυμίζει που λαχτάρησα

πόσες φορές

χαμένη στο σκοτάδι

τα τόσα αγγίγματα που με φόρα εγώ σταμάτησα

γυρνάνε πίσω 

αινίγματα

στ' αυτί ουρλιάζουν πως σε χάρισα

τρέχω για μέρες.

κι είμαι εδώ.

 Φ.Μ.Χ. 1999