Εδώ και τρία χρόνια, ο θυμός εναλλάσσεται με τη θλίψη, η ντροπή με τον φόβο, η καταστροφή με το κενό. Τρία χρόνια τώρα, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από νούμερα και ποσοστά, ακρωνύμια σε ξένες γλώσσες, ασφάλειες και επισφάλειες, βιώσιμες ή μη συνθήκες, συμφωνίες, συμβάσεις κτλ. Κι όμως, κάθε μέρα, για μια στιγμή, έστω για μια στιγμή, κάτι διαπερνά τη σκληρή επιφάνεια της πτώσης και μπαίνει πιο μέσα, θερμαίνοντας για λίγο την ημέρα. Κάτι διαφορετικό για τον καθένα: η έγνοια του φίλου, ο καλός λόγος στη δουλειά, η συντροφικότητα κι η τρυφερότητα της επαφής.
Default Landscapes, Γιώργης Γερόλυμπου, a.antonopoulou.art.
κι όμως, κάθε μέρα, για μια στιγμή, ζεις για κείνο το δευτερόλεπτο που θα νιώσεις πιο ζωντανός,
πιο ικανός και φωτεινός από τα υπόλοιπα 86399 δευτερόλεπτα της ζωής σου. Που θα πεις, να η ζωή!, αυτό είναι.
Όταν όμως σε αυτά τα 86399 δευτερόλεπτα χωράει μια βόλτα, ένας καφές με φίλους, και ένα ποτό με φίλους,
και ακόμα ένα, μια μικρή καινούρια ζωή που ήρθε και μια που έφυγε...
Μια καρδούλα που άρχισε να χτυπάει και μια που σταμάτησε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Εκεί, σε αυτό το ξεχωριστό λοιπόν δευτερόλεπτο, που για σένα και για μένα είναι διαφορετικό,
αυτό το δευτερόλεπτο που είναι η ίδια η ζωή τελικά,
Είναι ο τόπος μου. Θα μείνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου